وضعیت اسفبار مهاجران اخراج شدۀ افغانستان؛ بحرانی‌که جهان آن را فراموش کرده است
مهاجر تایمز
بحران بی‌پایانِ پناهندگان و وضعیتِ بشردوستانه‌ای که به نظر می رسد جهان آن را فراموش کرده است.
به گزارش مهاجر تایمز به نقل از نشریه دیپلمات: بازگشت اجباری به خانه برای افغان‌های که در گذشته به کشورهای هم‌سایه پناه برده بودند، هم‌چنان ادامه دارد. هزاران پناه‌جوی افغانستانی به اجبار از کشورهایی مانند پاکستان، ایران، ترکیه و تاجیکستان به افغانستان منتقل شده‌اند. در افغانستان که مجموعه حاکمان کنونی آن چیزی جز سیاست‌های واپس‌گرایانه به شهروندانش ارائه نکرده است. این مردان، زنان و کودکان بدون توجه و بدون کمکهای بین‌المللی به سختی بقا خواهند داشت.
ترس از آزار و شکنجه، بلایای طبیعی، و جست‌جوی راه‌های بهتر در زندگی، ۵.۹ میلیون افغان را در سال‌های پس از ۲۰۰۱م آواره کرده است. با این‌حال، همسایگان افغانستان در سال گذشته تلاش‌های مشترکی را برای بازگرداندن افغان‌ها به کشوری انجام داده‌اند که هیچ چیزی برای ارائه به آن‌ها ندارد. پاکستان که در سپتامبر ۲۰۲۳ یک اخراج گسترده و تبلیغاتی را آغاز کرد، احتمالاً راهی برای تحت فشار قرار دادن طالبان برای اقدام علیه تحریک طالبان پاکستانی یا تی‌تی‌پی بوده است. تاجیکستان، فقیرترین جمهوری شوروی سابق در آسیای مرکزی است که میزبان بسیاری از افغان‌های تاجیک‌تبار در مسیر راهی به کانادا است. این کشور برخی از افغانستانی‌های غیرتاجیک‌تبار را به افغانستان دیپورت کرده است.
برای دولت ترکیه، اخراج افغانستانی‌ها ممکن است در راستای کاهش حجم پناهجویان باشد. براساس برآورد سال ۲۰۲۲، ترکیه میزبان بیشترین تعداد پناهنده در بین کشورهای جهان بوده، حدود ۳.۹ میلیون نفر: ۳.۶ میلیون سوری با حفاظت موقت و ۳۲۰۰۰۰ نفر دیگر که اکثراً افغانستانی‌ها هستند. هم‌چنان، ترکیه نیز به عنوان گذرگاه کلیدی برای مهاجران افغانستانی برای رسیدن به کشورهای اروپایی عمل می‌کند که بیشترشان از طریق ایران وارد ترکیه می‌شوند. بنابراین، درخواست‌های ضعیف سازمان‌های حقوق بشر و آژانس‌های سازمان ملل توسط این کشورها نادیده گرفته شده است. زیرا آن‌ها از راه‌های مختلفی برای خلاصی از پناهجویان استفاده می‌کنند.
نتیجۀ خالص این امر این است که افغانستان اکنون میزبان بیش از ۵۰۰,۰۰۰ مهاجر اخراج شده است، از جمله ۴۵۶۹۰۰ نفر که بین ۱۵ سپتامبر و ۹ دسامبر ۲۰۲۳ از پاکستان اخراج شدند. بیش از ۸۰ درصد از این افراد به عنوان زنان و کودکان تخمین زده می‌شوند. این اعداد هم‌چنین شامل افغان‌هایی است که اساسا در افغانستان خارجی محسوب می‌شوند، در کشورهایی دیگر هم آن‌ها را قبول نمی‌کنند که متولد و بزرگ شده‌اند. بیشترین آن‌ها خانه و کاشانه ندارند و مجبور است که در هنگام بازگشت در اقامتگاه‌های اجاره‌ای و کرایی تنگ زندگی کنند. در هفته‌ها و ماه‌های آینده تعداد بیشتری نیز به این جمعیت اضافه خواهد شد.
در کشوری که بیش‌تر زنان در چهاردیواری‌ها محصور شدند، دختران از تحصیل محروم شدند، دسترسی به امکانات صحی و بهداشتی تقریبا وجود ندارد و فرصت‌های شغلی وجود ندارد، بقای این ۵۰۰۰۰۰ نفر در ماه‌های سخت زمستان پیش‌رو یک چالش بزرگی است. طالبان که متوجه ناتوانی خود در مراقبت از این پناهندگان و مهاجران است، اکنون خواستار توقف اخراج‌های اجباری شده است، اما، حالا بی‌فایده است.
