به گزارش مهاجر تایمز: مهاجران، پناهندگان و شهروندان افغانستان در چندین کشورهای جهان به استثنای ایران از جمله در شهرهای مختلفی آمریکا، کانادا، فرانسه، آلمان، اسپانیا، ایتالیا، ناروی، اتریش، سویدن، پرتگال، برازیل، اندونیزیا، پاکستان و هندوستان علیه نسلکشی هزارهها، تظاهرات کردند و خواهان به رسمیت شناختن این نسلکشی و پایان دادن به آن از سوی مجامع ملی و بینالمللی شدند.
کوچهای اجباری و غصب سرزمینهای هزارهها
تظاهراتکنندگان در این راهپیمایی جهانی خواستار پایان نسلکشی هزارهها و سرکوب زنان در افغانستان شدند. آنها همچنان با انتشار قطعنامهای مشترک گفتهاند، پس از تسلط گروه طالبان در این کشور، هزارهها در افغانستان به صورت کامل از ارگانهای دولتی، نظامی و ملی حذف شده و به حاشیه رانده شدند. در اعلامیۀ این قطعنامه آمده است «سیاست کوچ اجباری و غصب سرزمین هزارهها که در سال 1887 توسط عبدالرحمان خان اجرا شده بود، اکنون دوباره آغاز شده و اموال تاجران و ثروتمندان هزاره توسط طالبان غصب میشود».
بازداشتهای خودسرانه، اختطاف زنان و دختران هزاره
به گفتۀ معترضان که این تظاهرات جهانی را راهاندازی کردهاند، میگویند، در حاکمیت جدید طالبان هزارهها تنها جمعیتی هستند که بار دیگر «آماج قتلهای هدفمند و سیستماتیک در ادامۀ نسلکشیهای قبلی» قرار گرفتهاند. در فقرههای این قطعنامۀ مشترک آمده است: «در ادامهی این روند و با تداوم سابقۀ طولانی نسلکشی هزارهها، طالبان اکنون با بازداشت خودسرانه و اختطاف گسترده زنان و دختران هزاره به بهانۀ نوع پوشش آنان، اقدامات غیرانسانی را رویدست گرفتهاند».
مجازات مجرمان و قاتلان
از سویدیگر، معترضان از سراسر جهان از شورای امنیت، شورای حقوق بشر، دادگاه کیفری بینالمللی، رهبران جهان و سازمانهای مدافع حقوق بشر خواستهاند تا ضمن محکوم کردن اختطاف و بازداشت دختران و زنان هزاره و تداوم نسلکشی هزارههای افغانستان، برای همبستگی با آنان در کنارشان بایستند. در اعلامیۀ این قطعنامه، همچنان آمده است: «ما از سازمان ملل متحد، مجامع جهانی و کشورهای آزاد جهان میخواهیم که نسلکشی هزارهها را در افغانستان به رسمیت بشناسند. از این رو پیشنهاد میکنیم برای تحقق این امر هر چه زودتر تیمهای تحقیقاتی را تشکیل دهند، مجرمان و قاتلان را با کشانیدن در میز دادگاه کیفری بینالمللی پاسخگو سازند».
هزارهها در معرض نسلکشیها، ظلمها و تبعیضها
بدینسان، به تازهگی دفتر معاونت سازمان ملل متحد در امور افغانستان (یوناما) اعلام کرده است که «در یک ماه اخیر، خشونتها علیه جامعۀ هزاره و شیعه در ولایتهای همچون کابل، بغلان و هرات افزایش یافته است». هزارههای شیعه سالها است که در معرض نسلکشیها، تبعیضها و بیعدالیتیهای ناروا و غیرانسانی در سرزمینیشان افغانستان بوده است. هزارههای افغانستان در ادوار تاریخی از جمله در بیست سال اخیر، در دولیت جمهوریت افغانستان نیز تحت ظلم، تبعیض و کشتارهای سیستماتیک بود و این روند با آمدن گروه طالبان بدتر شده است.
و اما ایران استثنا بود
این درحالی است که قطعنامۀ تظاهرات جهانی علیه «نسلکشی هزارهها و آپارتاید جنسیتی در افغانستان» روز یک شنبه، اول بهمن/دلو 1402 خورشیدی از سوی معترضان و شهروندان افغانستان صادر شد، به صورت جهانی و خودجوش در سراسر جهان گسترش یافت که مشمول اکثریتِ کشورهای جهان به استثنای ایران بود. با وجود اینکه، شمار زیادی از مهاجران افغانستان در ایران حضور گستره دارند، گاهی هم رسانههای ایرانی از آمارهای چند میلیونی از حضور مهاجران افغان در ایران سخن میرانند.
اما ایران در این راهپیمای جهانی استثنا بود. جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهای اتستثنا و همسایه افغانستان بود که در آن هیچ صدا و نوایی از معترضان، برای مظلومیت، نسلکشی و خون هزاره شیعۀ افغانستانی بلند نشد. حتی روزنامهها و رسانههای رسمی و غیررسمی ایران نیز به کوچکترین نکتههای این تظاهرات عدالتخواهی نپرداخته است. با اینحال، آگاهان امور، بدین باور است که ایران در صدد مستحکم شدن روابط متزلزلِشان با گروه طالبان است و هرگز دوست ندارد که روابطی شکنندۀ تهران با طالبان بهم بخورد و خدشهدار شود.